پیوند استخوان در جراحی ایمپلنت : اگر استخوان فک بیمار به اندازه کافی طول و پهنا برای کاشت پایه نداشته باشد نیاز به پیوند استخوان است. البته اخیرا با ساخت ایمپلنت های جدید با پایه کوتاه تر، پیوند استخوان در جراحی ایمپلنت به حداقل رسیده است. اما با این حال در برخی از مواقع با نظر و تشخیص دندانپزشک مجرب و حرفه ای نیاز به پیوند استخوان ضروری است. در دندانپزشکی استخوان از A تا D درجه بندی می شود. درجه A برای طول بیش از 10 میلی متر، B برای 7 تا 9 میلی متر، C برای طول 4 تا 6 میلی متر و در آخر D برای طول 0 تا 3 میلی متر می باشد.

پیوند استخوان در جراحی ایمپلنت : پیوند استخوان امروزه از طرق مختلفی انجام می گیرد. این پیوند نه فقط در جراحی های دندانپزشکی بلکه در دیگر درمان های عمومی بدن نیز به کار می رود. رایج ترین شیوه برای پیوند استخوان در دندانپزشکی پیوند تقویت استخوان نام دارد. در این نوع پیوند، استخوان معیوب با استخوان طبیعی یا اتوگرافت یا الوگرافت و غشای نیمه تراوا پوشیده می شود. با این کار فرصت ترمیم به استخوان معیوب داده می شود. در نتیجه پایه استخوانی جدید با اندازه متناسب برای قرار گرفتن پایه ایمپلنت شکل می گیرد. در اصل استخوان طبیعی جایگزین استخوان معیوب می شود.

پیوند استخوان به دلایل مختلف انجام می شود. همانطور که گفته شد عمده ترین دلیل این پیوند، کمبود استخوان برای قرار دادن پایه ایمپلنت می باشد. اما در برخی مواقع به دلیل از بین رفتن غشای بین استخوان فک بالا با سینوس به پیوند استخوان نیاز است. جراحی سینوس می تواند به دلایل مختلف از جمله؛ ژنتیک، اقدام دیر برای جایگزینی دندان و بیماری باشد. به همین دلیل است که دندانپزشکان توصیه می کنند بلافاصله بعد از، از دست دادن دندان برای جایگزینی آن اقدام کنید. زیر فشار غذا و دندان های دیگر در هنگام جویدن می توان فاصله بین استخوان فک و سینوس را از بین ببرد.

از دیگر موارد لزوم برای پیوند استخوان به تقویت جانبی یعنی افزایش طول فک و تقویت عمودی یعنی افزایش ارتفاع فک می توان اشاره نمود.

برای جابه جایی عصب فک پایینی برای قرار دادن پایه ایمپلنت، پیوند استخوان انجام می شود. استخوان لگن و در کل قسمت هایی از بدن که استخوان بزرگتری دارند بهترین گزینه برای پیوند استخوان هستند. تصمیم نهایی برای پیوند استخوان بستگی به درجه بندی نوع استخوان و همچنین درجه عیب عمودی و افقی استخوان فک دارد.